No mud no lotus

Ken je dat gevoel? Je kijkt terug op je leven en ziet opeens alle punten verbonden. Er waren al genoeg zaadjes geplant, maar ik verhinderde zelf de ontkieming. Eerst moest mijn leven op zijn kop worden gezet. 

 

Toen ik 10 was speelde ik een computerspel waarin ik o.a. India en Bhutan aandeed. Mystieke yogi’s, mediterende monniken en geneeskrachtige rivieren lieten mij niet meer los. Op mijn 21e werd mijn kinderdroom werkelijkheid. Ik ging naar India, waar ik in de Ganges zwom in Varanasi, yoga beoefende in Rishikesh en boeddhistische tempels bezocht in Nepal. De zaadjes die op mijn 10e waren geplant wilden gaan ontkiemen. Maar jong en onzeker besloot ik na terugkomst het gangbare pad in te slaan en schreef me in voor een reguliere HBO opleiding Human Resources.

 

Misschien was die studie niet het juiste middel, maar ik heb nog steeds dezelfde motivatie: persoonlijk bijdragen aan de ontwikkeling van anderen. Helaas werden we eerder opgeleid tot beleidsmedewerker dan coach of trainer en ik had me niet kunnen voorstellen hoe erg iets tegen je natuur in doen je zo kan opbreken. Ik had het al door in de eerste week, maar ik zette door. Het resulteerde in paniekaanvallen met hyperventilatie en pijnlijke steken op de borst. Niet voor niets besloot ik om als minor iets heel anders te doen en ik begon aan de minor Mindfulness en Communicatie. Dit was het! Ik schreef me nog tijdens de minor in voor een opleiding tot mindfulnesstrainer.

 

De burn-out was echter al ingeslagen en ik voelde me zwaar ellendig. Een simpele theedate met mijn broertje deed me daarna 5 uur lang plat liggen. Standaard werd ik ’s nachts wakker met gebalde vuisten en het gevoel alsof ik een wilde kat was wiens nekharen recht overeind stonden. Slapen was verschrikkelijk. Het was óf wakker worden met intense spierspanning of niet slapen en daarover hysterisch in paniek raken. Mijn vriend had er weinig begrip voor en heeft het me achteraf zelfs als een van de redenen gegeven dat hij het uitmaakte.

 

Omdat ik zo met mijzelf en mijn herstel bezig was, zag ik niet in wie hij echt was. Toen het bericht kwam dat ik zwanger was, heb ik daarom geen enkel moment getwijfeld aan onze relatie. Ik zat ziek thuis en er kwam een kind aan. Gezien ik de enige in de relatie was die voorbereidingen trof en inkomen verwierf, had ik geen tijd om burned-out thuis te zitten. Ook al was de burn-out nog lang niet over meldde ik mij beter en maakte werkweken van 36-60 uur. Om dit vol te houden nam ik massagetherapie. Om de week, of wekelijks had ik massages. Ik voelde de stress soms letterlijk wegstromen.

 

In 2017 heb ik een prachtige en spirituele thuisbevalling gehad. De pijnbeleving ging door mindfulnessoefeningen zeker 30% omlaag. En toen was ze daar. Alles was perfect. Eefje en ik waren gezond, we hadden een fantastische kraamhulp en familie om ons te helpen en mijn vriend beloofde er alles aan te doen om het goed te laten werken tussen ons. In de tweede week begon de postnatale depressie. Ik heb het toen nooit door gehad en ook niemand anders aan wie ik vertelde hoe ik me voelde – zelfs geen huisarts of consultatiebureau.

 

Dus ik ging door. Tijdens de afronding van de laatste fase van de mindfulnessopleiding en drie maanden na de bevalling schreef ik mij in bij de KvK. Nog geen vijf dagen later – als donderslag bij heldere hemel – kondigde Eefje’s vader aan dat het uit was. Ik zakte in een diepe put. Mijn volledige toekomstbeeld en vertrouwen in de mensheid was kapot en ik gleed nog verder weg in de postnatale depressie. Ik richtte mijn opgezwollen ogen op en vroeg in gebed wat ik moest doen. Het beeld van een goede vriendin uit de kerk verscheen als antwoord. Ik belde haar op: ‘’Mirjam, het gaat heel slecht met me. Kan je nu komen?’’ En diezelfde avond ben ik naar vrienden uit die kerk verhuisd om tijdelijk te verblijven – dit werd drie maanden.

 

In die paar maanden startte mijn herstel. Ook startte ik weer met massagetherapie en begon met acupunctuur. Het was heerlijk om weer zo respectvol te worden aangeraakt en mijn zelfvertrouwen en energie kwamen langzaamaan terug. Toen zag ik het: mindfulness heeft als wens de connectie tussen lichaam en geest op orde brengen, maar mijn lichaam had meer behoeften: het verlangde niet alleen aandacht maar ook verzorging. Dus ik besloot een praktijk te beginnen met mindfulness én massage. De zoektocht naar een goede massageopleiding leidde mij uiteindelijk naar de Ayurveda. De holistische gezondheidsleer uit India waarbij massage een belangrijke positie bekleedt. Het heeft ook veel weg van de acupunctuur door veel overlap in de drukpunten: marma’s. Met het oude India was het plaatje compleet. Het zaadje dat op mijn 10e werd geplant begon te ontkiemen.

 

Ik bén marma mama. Het omvat precies wie ik ben, wil zijn en wat me heeft gevormd. Ik gun iedereen die behandelingen waarvan ik zelf heb mogen ervaren dat het helpt. Ik ben zelfs dankbaar voor de burn-out, postnatale depressie en scheiding. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf beter heb leren kennen, toekomstige cliënten beter kan begrijpen, mijn verborgen passies en ambities heb ontdekt en ik in een onwijs rap tempo mezelf spiritueler ontwikkel dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik wist niet eens dat het bestond waar ik nu ben en ik ben nog steeds onderweg. 

Reactie schrijven

Commentaren: 0